I Rather Lose Somebody Than Use Somebody~

tamam. boş ver...

Yorgunum ben, gün içinde sürekli uyuyorum geceleri uyanığım kendimi yorgun hissedecek fiziksel hiçbir şey yapmıyorum ancak çok yorgunum. ben birileriyle konuşmak istemiyorum ama anlatmak istiyorum anlatmaya kalksam kendimi ifade edemeyeceğimi de biliyorum. başım ağrıyor istemsiz göz yaşlarım akıyor ama neden ağladığımı da bilmiyorum. odaklanamıyorum hiçbir şeye zaten sürekli bir şeyleri unuttuğum için zihnimde boşluklar hissediyorum. küçüklüğüme dair anılar hatırlıyorum anneme anlattığımda ise bunların yaşanmadığını söylüyor, psikolog kendi anılarını 3. kişi gözünden göremezsin diyor. düşününce haklı göremem ama o zaman o anılar neden sürekli zihnimde dönüp duruyor? kendimle konuşmalarım artıyor, düşüncelerim susmuyor engel olamıyorum, ders çalışamıyorum, düşüncelerim o kadar fazla ki gerçek hayattan soyutlanıyorum. hayallerde yaşıyorum, hissizleşiyorum, duygularını fazlaca yansıtan insanlara tahammül edemiyorum teselli vermeyi de bilmiyorum zaten ben.

yağmur bir daha böyle güzel yağar mı, şimdi çıkıp ıslanmazsak?

ben ali ismail korkmaz. polis düşürdü. fırıncı vurdu. doktor salladı. vali akladı. halk izledi. ben ali ismail korkmaz. kanım hepinizin elinde.

bi' tanrıya rastlarsan, ona söyle tesadüfen yaşıyor ve şimdilik hayatta~

Hani saatlerce ağlarsın hıçkıra hıçkıra, sonra yorgun düşüp sessizce tavanı seyredersin ama hâlâ ıslaktır yanakların...

insanların karakterlerini çözmeye başladığımdan beri gözlerim duygusuz bakıyor.

ve ben yalnız

Bir şarkının köşesine oturup ağladım.

Ben küçükken de gizli gizli ağlıyordum.